กับดัก หลุมพรางที่แยกคนจนออกจากคนรวย

  กับดัก หลุมพรางโตๆที่แยก คนจะจน ออกจาก คนจะรวย ตลอดกาลคือการตีความทรัพย์สิน และการมีชีวิตที่ดีต่างกัน คนจะจนมุ่งไปที่การหาทรัพย์สินที่เป็นบ้าน รถและคิดว่าการมีบ้าน มีรถหมายถึงชีวิตที่ดี ยิ่งบ้านหลังโตๆเท่าไหร่ รถราคาแพงเท่าไหร่ยิ่งชีวิตดี แย่ไปกว่านั้นคือไปเปรียบเทียบกับคนที่มีไม่เท่าตัวเองว่าชีวิตเขาดีไม่เท่าตัวเอง โธ่ถัง (คิดไปได้) คนกลุ่มนี้ยอมเป็นหนี้ ยอมจ่ายดอกเบี้ยแพงๆให้กับสถาบันการเงิน บ้างยอมมีภาระผ่อนจ่ายเกือบครึ่งชีวิตเพื่อให้เป็นเจ้าของบ้าน รถ

  คนจะรวยตีความการมีทรัพย์สินและชีวิตที่ดีว่าเป็นการมีซึ่งสินทรัพย์ที่สามารถสร้าง Passive income ให้ตัวเองได้มากพอ พยายามมุ่งเก็บเงินจากการทำ Active income ในช่วงแรกและถ่ายโอนมันไปฝั่ง Passive income ทำอย่างนี้ไปเรื่อย เมื่อถึงจุดนึงที่ Passive income ก่อผลให้มากพอ คนกลุ่มนี้เลือกได้ว่าจะทำ Active income ลดลงไหม เลือกได้ว่าจะซื้อบ้าน รถเพื่อความสะดวกในชีวิต เลือกได้ว่าจะรังสรรค์ให้ชีวิตมีความมั่นคงในระดับไหน แต่คนกลุ่มแรกที่จะจนเลือกไม่ได้เพราะต้องมุ่งไปที่การผ่อนจ่ายภาระ
  
  ถ้าไม่ได้เกิดมาเป็นสมาชิกชมรมสเปิร์มผู้โชคดี (ร่ำรวยจากเงินมรดก) ดังคำวอร์เรน บัฟเฟตต์กล่าว การไม่รู้เรื่องเหล่านี้คือหายนะของชีวิตโดยแท้
  เคยได้อ่านบทความที่สอนวินัยทางการเงินอันนึงแล้วชอบมากเขาบอกว่า การสร้างวินัยทางการเงินในชีวิตการทำงานนั้นระหว่างคนที่มีวินัยทางการเงิน กับคนที่ไม่มีวินัยทางการเงินช่วง 5 ปีแรกเราจะแทบไม่เห็นความแตกต่างเลย พวกเขายังดูมีชีวิตเหมือนๆกัน กิน อยู่ ทำงาน เที่ยว บลาๆ แต่เมื่อเริ่มเข้าปีที่ 6 จะเริ่มเห็นความต่างและจะต่างมากขึ้นไปเรื่อยๆเหมือนมีตัวคูณความต่างเพิ่มขึ้นทุกๆปี ฉุกคิดต่อดูว่าเพราะอะไร

ณัฐนันท์ ชำนาญผา